خداوندا نمی دانم

در این دنیای وانفسا کدامین تکیه گه را تکیه گاه خویشتن سازم!

نمیدانم! نمی دانم خداوندا

در این وادی که عالم سر خوش است و دلخوش است و جای خوش دارد

کدامین حالت و حال و دل عالم نصیب خویشتن سازم!!!

نمی دانم خداوندا!!! به جان لاله های پاک و والایت نمی دانم

دگر سیرم خداوندا ، دگر گیجم خداوندا

خداوندا تو راهم ده پناهم ده امیدم ده

خداوندا که دیگر نا امیدم من و میدانم که نومیدی ز درگاهت گناهی

بس ستمبار است و لیکن من نمیدانم دگر پایان پایانم

همیشه بغض پنهانی گلویم را حسابی در نظر دارد و می دانم

چرا پنهان کنم در دل؟ چرا با کس نمی گویم؟ چرا با من نمی گویند یاران رمز رهگشایی را؟

همه یاران به فکر خویش و در خویشند. گهی پشت و گهی پیشند

ولی در انزوای این دل تنها . چرا یاری ندارم من . که دردم را فرو ریزد

دگر هنگامه ی ترکیدن این درد پنهان است

خداوندا نمی دانم ، نمی دانم و نتوانم به کس گویم

فقط می سوزم و می سازم و با درد پنهانی بسی من خون دل دارم.

دلی بی آب و گل دارم به پو چی ها رسیدم من

به بی دردی رسیدم من به این دوران نامردی رسیدم من

نمیدانم ، نمی گویم ، نمی جویم ، نمی پرسم ،نمی گویند ، نمی جویند

جوابی را نمی دانم سوالی را نمی پرسند و از غمها نمی گویند

چرا من غرق در هیچم؟ چرا بیگانه از خویشم؟

خداوندا رهایی ده

کلام آشنایی ده

خداوندا پناهم ده

دل گمگشته ی من را نشانم ده !!

(نعمت الله مختارزاده)